GSMP oczami pilota: jak wygląda wyścig z kabiny samochodu?

Wsiadasz do kabiny, zapinasz pasy, a potem… adrenalina sięga zenitu. GSMP, czyli Górskie Samochodowe Mistrzostwa Polski, to ekstremalne emocje, precyzja i współpraca z kierowcą na najwyższym poziomie. Jak wygląda wyścig z perspektywy pilota? O tym opowie ci relacja z pierwszej ręki.

Co to jest GSMP i dlaczego to coś więcej niż tylko szybka jazda?

GSMP, czyli Górskie Samochodowe Mistrzostwa Polski, to seria wyścigów rozgrywanych na wymagających, krętych trasach prowadzących przez górskie tereny Polski. Trzymające w napięciu rywalizacje mają miejsce m.in. w zaśnieżonych zakątkach Bieszczadów, na stromych podjazdach w Beskidach czy serpentynach Kotliny Kłodzkiej.

Choć dla kibiców GSMP kojarzy się głównie z dudnieniem silników i popisowymi manewrami kierowców, rolą równie ważną, choć często niedocenianą, odgrywa pilot. To właśnie on stoi na straży strategii, bezpieczeństwa i perfekcyjnej nawigacji — bez niego udział w wyścigu przypominałby błądzenie we mgle z zamkniętymi oczami.

Rola pilota w wyścigu górskim – więcej niż tylko "czytanie zakrętów"

Wyobraź sobie, że siedzisz obok kierowcy pędzącego 150 km/h przez wąską, krętą drogę w górach. Przelatujące drzewa, wyboje i ściana lasu tylko kilka metrów od asfaltu. A teraz dołóż do tego odpowiedzialność za to, żebyście dotarli do mety — nie tylko szybko, ale przede wszystkim bezpiecznie.

Rola pilota w wyścigach górskich to:

• Przygotowanie i analiza trasy: Każdy zakręt, każdy spadek terenu i każdy potencjalnie niebezpieczny fragment musi być dokładnie zapisany w notatkach.
• Komunikacja z kierowcą: Pilot dyktuje trasę podczas jazdy, stosując uproszczony slang (np. "prawo 4", "lewo cięte", "hamuj wcześnie"), aby kierowca mógł skupić się tylko na prowadzeniu.
• Zachowanie zimnej krwi: Gdy prędkość rośnie, a droga robi się coraz bardziej zdradliwa, pilot musi zachować spokój i precyzję jak chirurg.

To właśnie zgranie tych wszystkich aspektów tworzy duet, który ma realne szanse na podium.

Jak wygląda dzień wyścigowy od środka: oczami pilota

Start nie zaczyna się na linii z napisem "START". Dzień wyścigowy dla pilota zaczyna się… jeszcze przed świtem.

Wczesne przygotowania

Już o piątej rano koło auta krząta się technik, kierowca i pilot. Trzeba sprawdzić dane pogodowe, temperatura nawierzchni, możliwe opady – każdy detal ma wpływ na plan gry. Pilot przygotowuje finalną wersję "opisu trasy", czyli zestawu notatek wskazujących dokładnie, co kierowca ma robić w danym momencie. To nie jest luźna gadka — to precyzyjny, skondensowany język akcji.

Objazd trasy i szlifowanie opisu

W GSMP dopuszcza się uprzednie rozpoznanie trasy. To moment, kiedy pilot i kierowca pokonują odcinek raz po raz, analizując i aktualizując notatki. Każda koleina, krawężnik, ścięcie wewnętrzne może zmienić ryzyko i kierunek jazdy. To właśnie tu rodzi się strategia.

Czas startu – jazda w GSMP na żywo

W kasku, przypięty szelkami do kubełkowego fotela, stajesz na starcie. Za chwilę ruszycie w górę, na limitach przyczepności. Decyzje podejmowane co ułamek sekundy, a ty musisz zachować klarowność wypowiadanych poleceń, nie mylić się, nie denerwować. To trudniejsze, niż się wydaje.

Wiem, że od mojego spokoju zależy rytm jazdy. Jeśli się pomylę — możemy polecieć w przepaść lub wyrżnąć w barierkę. Tutaj nie ma miejsca na poprawki.

Meta – krótki oddech i analiza

Po przejechanym odcinku przychodzi czas na szybkie podsumowanie. Czy coś poszło nie tak? Czy opis trasy był wystarczający? Czas na korekty przed kolejnym przejazdem.

Emocje z wnętrza – adrenalina, która uzależnia

Nie da się tego porównać do żadnej innej aktywności. Jazda w GSMP to szarpnięcia serca, których nie zapomnisz do końca życia. Choć wydawać by się mogło, że tylko kierowca przeżywa fizyczne obciążenia, pilot jest równie mocno zanurzony w tej emocjonalnej kolejce górskiej.

• Tętno sięga ponad 150 uderzeń na minutę.
• Mokre dłonie zaciskają się na kartach z notatkami.
• Oczy nerwowo wodzą po trasie — na wypadek, gdyby coś się nie zgadzało.

To nie jest rola dla kogoś, kto szuka miękkiego fotela. Twój umysł działa szybciej niż kiedykolwiek wcześniej, a każdy przejazd to test nie tylko techniki, ale i charakteru.

Co różni wyścigi górskie od klasycznych rajdów drogowych?

Z zewnątrz podobne — samochody, kierowcy, piloci… Ale GSMP to zupełnie oddzielna kategoria motorsportu, z unikalnymi cechami.

Najważniejsze różnice:

1. Charakter trasy – w GSMP jeździ się wyłącznie pod górę, a trasa ma jedno stałe ustawienie (czasem są zmienne warunki, ale kierunek nie).
2. Ilość przejazdów – zamiast kilkunastu odcinków jak w klasycznym rajdzie, tu pokonujemy jedną trasę kilkukrotnie, liczy się suma czasów.
3. Brak objazdu w pełnym tempie – pilot musi polegać tylko na opisie i wcześniejszych przejazdach, wszystko dzieje się bardzo szybko.
4. Długość odcinka – trasy często są krótsze, ale ekstremalnie techniczne i strome.

W efekcie wymaga to zupełnie innego podejścia do komunikacji i strategii. Pilot nie dyktuje zakrętu "na czuja", ale z zegarmistrzowską precyzją. Błąd boli – dosłownie.

Najtrudniejsze elementy jazdy w GSMP z punktu widzenia pilota

Choć można by sądzić, że po kilku sezonach górskie wyścigi nie zaskoczą, to właśnie ich nieprzewidywalność jest największym wyzwaniem.

Co najbardziej potrafi dać się we znaki?

• Zmienna pogoda – słońce na dole, deszcz na szczycie. To zmusza do dynamicznego podejmowania decyzji.
• Złe notatki – jeśli opis jest nieprecyzyjny, szansa na błąd rośnie lawinowo.
• Napięcie mentalne – gdy jedziesz czwarty lub piąty raz ten sam odcinek, twoja koncentracja może spaść. Pilot musi być skupiony niezależnie od zmęczenia.
• Awaria techniczna w trakcie przejazdu – to nie tylko próba dla maszyny, ale i dla komunikacji między pilotem a kierowcą.

W skrócie: pilot musi być jak kot — czujny, elastyczny i gotowy na każdą niespodziankę.

Dlaczego jazda w GSMP to doświadczenie, które zmienia na zawsze?

Dla kibica to tylko kilka chwil – ryk silnika, przejazd, emocje. Ale z wnętrza auta to zupełnie inna rzeczywistość. To symbioza człowieka z maszyną i nieustanne balansowanie na granicy ryzyka. To również więź z kierowcą, która niejednokrotnie zamienia się w przyjaźń — bo gdy razem przetrwacie trudności, więź staje się naturalna.

Dla pilota to sport, który uczy pokory, skupienia i szybkiego myślenia. I choć każdy start to stres, to ciężko z niego zrezygnować. Wyścigi górskie to uzależnienie – od tempa, precyzji, dźwięków i niepewności. A kiedy ostatni zakręt za tobą, czujesz tylko pustkę i natychmiastowe pytanie: „Kiedy znów?”

Czy każdy może zostać pilotem wyścigowym?

Teoretycznie tak, ale praktycznie – nie każdy się do tego nadaje. Trzeba spełniać kilka ważnych warunków:

• Doskonały refleks i podzielność uwagi
• Zero podatności na stres
• Dobrą kondycję psychiczną i fizyczną
• Uważność i umiejętność szybkiego analizowania faktów

Jeśli potrafisz to wszystko połączyć i czujesz, że adrenalina to twój drugi tlen – spróbuj. Może i ty za jakiś czas opowiesz innym, jak wygląda wyścig z kabiny samochodu.